اگر چه ریخت و پاش وقت و خون به جگر کردن عمر در ایام نوروز برایمان  عادی شده است و شاید خیلی هامان سایز نوروز را در در حد و قواره مطالعه و کتاب خواندن ندانیم اما تجربه چند سال گذشته ام نشانی می دهد که در این ایام علاوه بر مشغولیت دهان! اگر اراده نیم بندی باشد چشم ها هم گاه فرصت می کنند به کتاب ها نگاهی بیندازند. چه بسیار مکتوباتی که تا حلقوم اسفندماه و روزهای واپسین سال شانس خوانده شدن نمی یابند و تنها امیدشان وقت های مرده تعطیلات است. چند جلد از بحار الانوار، کتب حدیثی شیخ صدوق و چند رمان زمخت و کلفت از جمله کتاب هایی است که از صدر تا ذیلشان را در نوروزهای گذشته خوانده ام و بعد جهت خالی نبودن عریضه از یادو نام خودم! صفحه آخر کتاب با خط نه چندان خوشم نوشته ام که : بسمه تعالی.مطالعه شد توسط سید محمد حسن صالح در ایام نوروز یکهزار و سیصد و... و بعد هم یک امضای برابر اصل در کنارش!

این دست نویس اما امسال نصیب کتابی شد که چندماهی مترصد فرصتی برای خواندنش بودم. کتاب (شرح اسم) که به تعبیر روی جلدش زندگینامه آیت الله سید علی حسینی خامنه ای است از بدو تولد تا زمان پیروزی انقلاب به قلم هدایت الله بهبودی. لطف  این جور کتاب ها که بر پایه مستندات بی شمارومحروم از اضافات غیر ضرور است آنست که شما به جای سوار شدن بر هواپیما و بالگرد و گذر کلی و دیدن نمای عمومی و غیر دقیق حوادث که امکان تحریفش هم بسیار زیاد است سوار بر دوچرخه و بلکه با پای پیاده به تک تک محلات و قطعه های ریز ودرشت یک زندگی پر فراز و نشیب سر می زنید و از نزدیک و بدون نیاز به داوری واسطه ای ، حوادث را در بغل گرفته و سر تا پای آن را برانداز می کنید.فایده این دید و بازدید مستقیم آنقدری هست که گاه نظر شما را نسبت به برخی حوادث و یا افراد، سیاه، سفید و یا خط خطی کند و بین شما و موضع قبلی و تصورات درهم تنیده پیشینتان فاصله ای بیندازد به اندازه صدو هشتاد درجه! 

شرح اسم کتابی است لذیذ و پر ملات که اصلا برای خوانده شدن ( ونه دکورشدن!)آفریده شده است و البته لطافت های ادبی و بجای نویسنده هم آن را خواندنی تر کرده است.در شرح اسم، قلم زن کتاب چهل سال زندگی را بدون درنظر گرفتن این که شخصیت کتاب امروزسکاندار تنها انقلاب شیعی جهان است و خالی از هر گونه حدس و گمان و یا مبالغه و چاپلوسی ، بر پایه نقل قول های ثبت شده دوستان و هم چنین اقرارهای مکتوب دشمن( ساواک) در یک بسته بندی منطقی تقدیم شما می کند.

شخصیت این کتاب مدت ها قبل از وقت اذان به مسجد می آمده است و برخلاف رسم امامان جماعت رو به سوی مردم می نشسته، چشمانش از کودکی ضعیف بوده وپولی برای خرید عینک نداشته ، وقتی ممنوع المنبر بوده جهت دور زدن این حکم استکباری ایستاده سخن می رانده است، برای سر به هوا کردن خبر چین ها کلاس های اموزشی در منزل تشکیل می داده و در لفافه درس ، حرف های مورد دار و مخل به امنیت شاهنشاهی را به خورد اهلش می داده است،از نتراشیدن استثنایی  ریشش در بازداشتگاه به شدت خوشحال شده و به هنگام زلزله فردوس و سیل ایرانشهرشده بود عین یک امدادگر و بچه محل تمام عیار،در جوانی دلخوشی اش نفس و گفتار امام بوده، از کتاب های سید قطب ذوق می کرده و از سخنان نواب صفوی آتش دادخواهی اش به اوج رسیده است.

در این بزم مکتوب، شما بیش از پیش آشنا می شوید با خشک مقدس های بی بخار و عزلت نشینی که نفس کشیدنشان هم سد راه انقلابیون می شد چه برسد به احتیاط های مزورانه و از روی ترسشان.همان ها که امام جماعت مسجد کرامت مشهد را صرفا بخاطر نینداختن تحت الحنک در نماز، وهابی خواندند وپس از آزادی اش اززندان حاضر نشدند به سلامش آن هم در حرم ثامن الحجج جوابی رد کنند. نگاهتان می افتد به جاسوسی شنبه ! و چند شنبه های برای ساواک و موج سواری کمونیست ها بر موج انقلاب در آستانه پیروزی آن.قطعا برایتان جالب خواهد بود که بدانید در چهل سال پیش چه کتاب هایی ممنوع بوده است و چه کسانی در کوران اقتدار ساواک و آن سان که خیلی ها انقلاب را توهم مضر ونایافتنی می دانستند، برایشان مسجل شده بود که صبح قریب است و یافتنی

شرح اسم شرحی زیباست از یک اسم زیبا: سید علی حسینی خامنه ای

در آخرین روزهای سال گذشته توفیق یارشد و بعد از حدود ده سال ، سعادت زیارت آستان مقدس سید و سالار شهیدان علیه السلام و دیگر ائمه مظلوم عراق نصیبم شد. مسافرت با هواپیما و راحتی آن در معیت خانواده و جمع کثیری از اقوام و دوستان خوش سفر دریکی ازبهترین زمان ها از نظر آب و هوا و از همه مهم تر لطف خود حضرات معصومین این سفر را به یادماندنی کرد.همسر و فرزندانم برای اولین بار بود که عتبه بوس آستان علوی و حسینی می شدند. زیارت مرقد پر حال و البته نیمه خراب عسکریین علیهم السلام در شهر سامرا هم در نوع خود سعادت بزرگی بود. روز آخر سفر بعد از وداع با شش گوشه اباعبدالله صبح زود و با ملاحظه تمام جوانب امنیتی کاروان های ایرانی عازم سامرا شدند و بعد از اقامه نماز ظهر در آنجا و هم چنین زیارت امامزاده سید محمد ( عموی امام زمان) عازم کاظمین گشتند.منفجر شدن بیش از بیست بمب در مناطق مختلف بغداد و کاظمین توجیه قانع کننده ای بود برای معطلی چند ساعته در ایست و بازرسی های پایتخت و البته در کنارش دلشوره اینکه نکند به زیارت قبر موسی بن جعفر و امام جواد( علیهما السلام) نرسیم. خدا را شکر دو ساعت مانده به بستن درب های حرم کاظمین در هوایی نسبتا سرد وارد حرم شدیم و متوسل شدیم به باب الحوائج و هم چنین نازدانه امام رضا علیه السلام.

فاصله ای ده ساله از سفر پیشین به عتبات عالیات مشاهده این سرزمین را برایم جالب تر نموده بود. وضعیت ظاهری حرم های ائمه در تغییری کاملا محسوس رشد و نمو و تولدی دوباره یافته بودند. از نکات مهمی که برای زائران ، سفر عتبات را علی رغم مشکلات متعدد غالبا شیرین تر از سفر عمره می نمایاند  حضور در جوی کاملا شیعی و همسان و دم خور با اعتقادات امامیه است.در این میان ابتکار عمل بعثه مقام معظم رهبری در استفاده بهینه از فرصت زائران در کربلا و نجف در جهت معرفت افزایی آنان و برقراری مجالس سخنرانی و مداحی بهنگام و مناسب در این دو شهر را نباید از قلم انداخت. با اینحال مشکلات شهری کربلا و نجف که بازمانده کم توجهی عامدانه دیکتاتور سابق عراق در مورد مناطق شیعه نشین بود به قوت خود باقی است و از نظافت و بهداشت چندان خبری نبود. با وجود تنزل جدی ریال ایران نسبت به دینار عراقی گرمی بازار خرید کم و بیش ادامه داشت.به نظر می رسد علی رغم کم کاری و گاه سوء استفاده طرف عراقی، جلوگیری نرم از نفوذ وهابیت در عراق و موج فرهنگی ناشی از حضور پرشور زائران ایرانی  دلائل خوبی برای مسئولین امر جهت پویا نگه داشتن مسافرت ایرانی ها به عتبات باشد.تاسف بار ترین خاطره این سفر اقامه هم زمان دو نماز جماعت در یک مکان خاص در صحن مطهر امام حسین علیه السلام بود که هیچ کدام حاضر نبودند امامت طرف مقابل را در امر نماز جماعت بپذیرند. جالب آنکه هر دو نماز پوشش رسانه ای می شد. اختلاف و اشتقاق در بین روسای قوم وقتی به این شدت و حدت باشد خدا می داند که درمیان تک تک آحاد مردم چه خبر است؟