تعبیری که از عید سعید غدیر خم شده است عید الله الاکبر است.یعنی به نوعی از دیگر روزهای عید اسلامی یعنی عید فطر وقربان و هم چنین جمعه یک سر وگردن بالاتر است.عید غدیر خم عید ایمان حقیقی است و برجستگی مهمی در تاریخ شیعه به حساب می آید.با دقت در سیره ائمه اطهار علیهم السلام متوجه می شویم که آن بزرگوران در پاسداشت غدیر ما را به اعمال وسنت های خاصی توصیه کرده اند که جمع این آداب به نزدیک چهل مورد می رسد.خلاصه این اعمال وآداب که می توان از آن به فقه غدیر یاد کرد از این قرار است:

افطاری دادن،عقد اخوت، برائت از دشمنان، پوشیدن لباس نو وپاکیزه، تبریک وتهنیت گفتن، تبسم ، توسعه زندگی ،جشن گرفتن، حمد کردن، دعا ، دید وبازدید، روزه ، زیارت ، زینت ، شادی کردن، شکر گزاری ، صدقه دادن ، فرستادن صلوات ، طعام دادن ، عبادت ، عطر زدن ، انجام عمل صالح ، غسل ، برطرف کردن نیاز وحاجت مومنین، گذشت وآشتی کردن، گشاده رویی ، مساوات ، مصافحه ، مهربانی وعطوفت ، مهمان کردن ، نماز ، وام گرفتن برای کمک به دیگران ، هدیه دادن وهمایش

یکی از مهم ترین معارف بکر وکار نشده در متون مربوط به عید غدیر جزئیاتی است که  راهبرد مذهب شیعه را در شادی اجتماعی تبیین وتفسیر می کند.اصولا شادی دینی دارای یک ساختار کلی است وآن پرهیز از غفلت وفراموشی خداوند در لحظه لحظه زندگی است.این اصل اساسی در تمام خروجی های وحیانی که بعنوان سیره شادی به ما عرضه شده است موج می زند.لذا می بینیم که بسیاری از سنت های اعیاد دینی مستقیما به عبادات مربوط می شود مانندنماز عید فطر وقربان ویا روزه عید غدیر که معادل شصت ماه است.با اینحال توصیه هایی از معصومین می بینیم که مستقیما به شادی اجتماعی مربوط می شود.در این توصیه ها گاه اجتماع کوچک اما اثر گزار یعنی خانواده لحاظ می شود و امر به توسعه رزق برای خانواده می شود ، گاه دربعدی وسیع تر امر به هدیه وتبسم واطعام وکارگشایی می شود ودر بعدی کلان تر توصیه به برگزاری همایش مومنین ومجلس جشن سرور می شود.جالب تر از همه اینها توصیه به علنی کردن شادی در روز عید غدیر است به طوری که این سرور محدود به کنج خانه ها نشده ودر جای جای جغرافیای شیعی مشهود باشد.همه اینها رمز گشایی از این حقیقت است که در تفسیر شیعی از شادمانی منحصرا فردیت لحاظ نشده و توصیه هایی سرتاپا مسئولانه جهت برقرار شدن جو شادی صادر شده است تا آن حد که یکی از آداب غدیر را گرفتن وام جهت رفع مشکل از مومن دیگری می داند.دین ما از نظر آموزه های شادمانگی فقیر نیست ولی باید اذعان کنم که در باره سنجش فقیهانه و واقع بینانه آداب شادی بسیار کم کار بوده ایم به طوری که ممیزی های یک مجلس شادی وتفاوت آن با مجالس عزا هنوز ترسیم واستخراج نشده است.

وخوشا آن کیش وآیینی که در شادترین لحظات هم رد پایی از غفلت به جای نمی گذارد.